maandag 11 juli 2005
.
Ieder jaar organiseert Velo-magazine een tourtocht van een van de etappes
van de Tour de France voor "gewone" tourfietsers. Dit jaar werd
de etappe van Mourenx naar Pau hiervoor gekozen. 180km met beklimming van
3 cols, Ichere, Marie-Blanque en de Aubisque. Met name de laatste 2 zijn
bekend van de Tour en zijn resp. van de 1e en de buiten categorie. Omdat
we dit jaar plannen hadden voor een vakantie naar de Pyreneen, besloot ik
in januari al om me hiervoor in te schrijven en met mij ca. 8000 anderen.
Het stadje Mourenx staat deze maand geheel in het teken van de fiets. Op alle
doorgaande wegen staan honderden bont gespoten fietsen in de bermen. Op de
wielerbaan is een groot fiets-gebeuren met veel sponsors en commercie. Elke deelnemer
doet mee aan de grote tombola, welke daags voor het spektakel wordt
gehouden. 150 prijzen van bidons tot de hoofdprijzen: 2 racefietsen. Ook ik val in de
prijzen en wel de 7e. Een fraaie Santini koersbroek.
Op maandag 11 juli sta ik om 06:30uur in mijn vak opgesteld om de
L'Etape du Tour 2005 te rijden. Om 7 uur kunnen de eersten starten en
ik wordt om 07:20uur losgelaten. Het is mooi weer, nog een beetje fris,
nauwelijks wind, kortom ideaal fietsweer. De aanloop naar de 1e
beklimming gaat door dorpen, waar al veel publiek langs de weg staat om
de wielrenners aan te moedigen. Na 40 km begint de lange sliert
fietsers aan de 1e klim, waarvan 3 km behoorlijk steil en 2 km zelfs
9,5 en 10,8 % zijn. Bovendien is het zo druk en de weg zo smal dat als
er een motoragent moet stoppen iedereen van de fiets moet en de
steilste paar honderd meter moet er gelopen worden.
Na de
afdaling is er de 1e ravitaillering. Langs de weg staan over 200 meter
tafels met drank en vast voedsel. Repen in diverse soorten, stukken
sinaasappels, halve bananen, pruimen, vijgen, peperkoek, broodjes en veel
soorten zoete dranken en allerlei waters. Ook kun je aan je bidon isotone poeder
toevoegen. Het is EEN grote schranspartij en alle plastic gaat op de
grond.
Over de doorgaande weg (NB: het hele parcours is tijdens het fietsen
autovrij) gaat de tocht naar de col de Marie Blanque. 9 km
klimmen, met 4 km tussen de 11 en 13%. Ook hier is het weer dringen
geblazen en herhaalt zich de situatie met de motor zoals van de col d´Ichere.
Nu loopt het hele peloton de laatste 3 km tot de top.
Niemand kan door de drukte nog fietsen. Heb je ooit met een verhoging
onder de voorvoet en 13% helling zo'n 3km gelopen? Dat is pas klunen !
Op de col staan veel
mensen die opmerkingen maken, of dit een voettocht is. C'est une marche ?
Toch is het publiek erg enthousiast en men blijft maar "bon
courage" toeroepen. ---------------
Youtube filmpje
-----------------
In de afdaling is weer een ravitaillering. Nu is de chaos nog groter als
bij de eerste keer, maar ook hier kan ik weer voldoende energie bijtanken.
Het eten en ook het drinken gaat me vandaag goed af. Ik heb me
voorgenomen, om elke 20 min. te drinken en minstens elk uur daarbij te eten. De
afdaling gaat snel en met name het laatste stuk omlaag gaat met hoge snelheid.
Op de rotonde bij de doorgaande weg (de D934) naar Larun en de Col d'Aubisque en naar Spanje staat het
vol publiek, die weer kei-enthousiast zijn. Ca 10km gaat de route vrij vlak
en over een brede weg naar het begin van de col d'Aubisque. De 17km klimmen naar de top op 1715m
maakt deze bult tot een col van de buitencategorie. In de aanloop tot het
dorp Eaux Bonnes loopt de route veel in de schaduw en het grote publiek is ook
hier weer erg enthousiast. Na Eaux Bonnes gaat de klim echt beginnen met
percentages van 8 tot 10% over 12 km. De zon schijnt meedogenloos op mijn
bovenkant. Met de helm op het stuur kan er in de klim meer vocht verdampen
en het zweet loopt niet pijnlijk in de ogen. Maar ik kom goed vooruit en
op 4km van de top onderbreek ik mijn gezwoeg voor een cola bij een restaurant in het skidorp
Gourette. Van hieruit heb je mooi zicht op de weg omhoog en op het
volgende restaurant 2km voor de top.
Boven de boomgrens kan ik echt genieten van het landschap en de
zg. Crêtes Blanches zijn adembenemend mooi. De hoge toppen liggen te baden
in de zon. Ondanks de grote inspanning die ik moet geven om al mijn kilo's
omhoog te brengen geniet ik van het mooie uitzicht.
Op de top van de Aubisque is het weer ontzettend druk en is hier de
3e ravitaillering een nog grotere rotzooi als bij de eerste 2. Ondanks de borden om de
verpakkingen in de zakken te doen, is het rondom de tafels een grote en
natte vuilnisbelt. Als ik wil vertrekken wil de schoen niet in het pedaal
klikken en zie ik dat ik een bananenschil in mijn clip heb hangen.
De col
d'Aubisque gaat na een afdaling van 3 km weer over in een korte klim
naar de Soulor. Vanaf de col overgang kun je de grote boog naar beneden en weer
omhoog prachtig zien liggen. In deze afdaling is Wim van Est in 1951 in
het ravijn gedoken en weer heelhuids naar boven gekropen. Ter herinnering
heeft men in 2003 een plaquette aan de rots gespijkerd. Helaas is Wim
enkele maanden later overleden.
Op de col de Soulor is weer veel enthousiast volk en kan de lange afdaling
worden ingezet. Met hoge snelheid suis ik naar beneden in de
veronderstelling dat ik alle klimwerk heb gehad. Ik kan in een groepje
mooi meedraaien om de laatste vlakke 50km naar Pau af te leggen. Maar het venijn
zit meestal in de staart. 3 cols gefietst, op het heetst van de dag en dan
komen er nog enkele onverwachte klimmetjes. Niet te lang maar als je niets
verwacht en je bent kotsmoe, dan is elke extra inspanning te veel. Het laatste
klimmetje, de Côte de Pardiès-Piétat, is zelfs nog van de 4e categorie
en 2 km 5%.
"Kaputt Wie Hund" arriveer ik uiteindelijk in Pau. De medaille,
het zakje met eten, maar vooral mijn vrouw + een paar pinten Amstel geven
me weer een menselijk gevoel.
Het is inmiddels rond 16 uur, de winnaar klokte al om 12:22uur. Ik kwam
als 5635e in 8uur en 44min over de finish. De laatste, nr. 7247, kwam om
17:25uur binnen. 638 coureurs waren helaas te laat of hebben moeten
opgeven.
(NB: Ard Schenk deed er 9uur en 6 min over, hij was nr. 6289))
Volgens mijn tellertje had ik 3250m geklommen en was het parcours 176 km.
Ondanks de autovrije wegen en de waarschuwingsborden onderweg,
passeer ik met name op het laatste vlakkere deel, enkele malen een
ambulance met een gewonde. In Pau staat bij de Info een lijstje met gewonden, o.a. 3x clavicule
(sleutelbeen) en 1x cranien (schedel) zie ik staan. Gelukkig ben ik heelhuids
gefinished.
Op dinsdag 19 juli werd dezelfde route gereden door de Grote Jongens. De
winnaar Pereiro Sio deed er 4h38m over.
NB: onderweg heb ik geen woord Nederlands gehoord, het was allemaal Frans
en af en toe Engels. Toch deden er 44 nationaliteiten mee, waaronder enkele
Chinezen.
Ger Geerets
herinnerings maquette Wim van Est
diploma
(thuis gestuurd)
wielerbaan Mourenx, village accueil