Reisverslag Indonesie reis 
JAVA - BALI  16-mei t/m 1 juni 2000

Woensdag 17 mei 2000 (dag 2)

Truus werd dus in het vliegtuig ergens boven de Arabische Golf Sara !.  
Proficiat !

Singapore sight-seeing: grote aantallen flatgebouwen. Allen keurig gerangschikt. In de wateren rondom , veel schepen en nog meer eilanden en mini-eilandjes. Jakarta ligt lang onder de wolken, maar in de landing kunnen we de wolkenkrabbers zien. Voor de kust wordt nieuw land gewonnen aan de mondig van een rivier, welke veel slip meevoert. Jakarta Soekarna-Hatta is een mooi en verzorgd vliegveld. De gangen zijn rijk met Indonesische patronen en figuren gedecoreerd. Wel is de warme deken van de tropen goed voelbaar. In de aankomsthal kan gewisseld maar ook gepind worden. Ik krijg voor 500 Hfl 1.500.000 Roepia. Koers: 100Hfl = 3000 Rp.

Met een kleine bus worden we in 45min naar ons hotel gereden. De gids voor Java (Frenkie) legt in het NL veel wat we onderweg zien uit. Over tolwegen en langs veel grote nieuwe winkelcentra , hotels en banken in deze metropool. Maar ook de sloppen, karakteristiek voor 3e wereldlanden. Elke dag komen 3 miljoen mensen naar Jakarta om wat te verdienen en gaan 's avonds weer terug naar de kampongs. De stad telt 10 miljoen inwoners. Booming-city! Op straat veel brommers (ook als taxi) met een mondkapje tegen de smog en de verplichte helm. Deze helm staat losjes op het hoofd. Op diverse plaatsen langs de weg zijn helmen te koop. De brommertaxi is er gekomen ter vervanging van de verboden Beçak (fiets-taxi).

In het hotel krijgen we een welkomstdrankje en de kamersleutel. Mooie nette airco-kamer. Maar het hotel heet Marco Polo en niet zoals door Kras opgegeven, Radin Ancol Hotel.

We willen een e-mail versturen en vragen aan de balie waar dit mogelijk is.  De mevrouw adviseert om met een taxi te gaan en noteert het adres op een briefje. Voor het hotel staan enkele taxis en onze chauffeur Andy heeft een broer in Eindhoven wonen (toevallig), welke daar een winkel voor aquarium-vissen heeft. Na 30min zijn we bij een groot chique bankgebouw, waar we zouden kunnen internetten. Maar deze mogelijkheid was er niet meer. Hij verwijst ons via een briefje naar een adres 200m achter het gebouw. Dit is echter niet te lopen, zegt hij. Onze Andy rijdt hier heen zegt hij maar dit duurt weer een ½uur. Het is EEN grote file en een-richtingverkeer, waardoor het lijkt of we rondjes rijden. Maar de taxi prijs is vooraf afgesproken (90.000 Rp=30Hfl, achteraf veel te hoog). We worden afgezet en hij zal in een parkeergarage vlakbij wachten.  Hoe we ook lopen, in een menigte van bruine mensen, die ons allemaal (raar) aankijken in een donker Jakarta, kunnen we de lokatie niet vinden. We besluiten dan maar van de oude vertrouwde telefoon in het hotel gebruik te maken. 
Op de terugweg weet Andy een korte route, waarbij we een beetje een raar gevoel gaan krijgen. Hij rijdt en scheurt, (zoals trouwens iedereen), door achterafstraatjes en sloppen. Maar uiteindelijk komt hij gelukkig toch weer bij het hotel. In de buurt van het hotel gaan we in een restaurant onze 1e  Indonesische maaltijd gebruiken. Het smaakt prima. Op de kamer bellen we onze dochter thuis en ik geef de tel. + fax nr's door van het hotel. De airco doet het zo goed dat we onder de dekens moeten. In het hotel is een winkeltje met allerlei etens- en drinkwaren, wat kleding en verzorgingsproducten.

Donderdag 18 mei 2000 (dag 3)

Goed geslapen, toch de airco 's nachts uitgezet, herrie en tocht. Ontbijt met toast, gebak, vis, garnalen, omelet, fruit, eieren, nasi etc. Zeer uitgebreid!

De bus is er om 9:00uur. We rijden door de stad en gaan enkele gebouwen in. Het was de bedoeling om naar het museum te gaan, maar dit is wegens een feestdag gesloten. De moskee (we mogen hier zo in) de grootste van ZO-Azië. Capaciteit 125.000 mensen.  Een imposante betonkolos, veel marmer en roestvrijstaal, oa. het plafond. Er liggen hier en daar mensen te slapen. Vrouwen mogen buiten de gebedsdiensten ook in de moskee. Op vrijdag moeten zij aan de zijkant blijven. We maken een stop op het grote Merdeka-plein (plein van de vrijheid) en gaan bij een paar kraampjes kijken en bij de opgetuigde koetsjes die hier rondrijden. Tijdens de rit naar de Sunda Kelapi, (houthaven) komen we door de chinese wijk. Veel handel in Jakarta is in handen van de chinezen en bij de rellen in 1998 waren vooral hier de vernielingen. Er zijn nog veel gebouwen beschadigd of afgebrand. Bij een McDonald zijn nog vorige week, toen de studenten de putsch van 1998 herdachten de ramen ingegooid. Ze zijn nu met hout provisorisch gedicht. 
De Sunda Kelapi (letterlijk: klapperboom haven) worden de houten schepen, met mankracht gelost. Het op maat gezaagde hard-hout (vooral teak en meranti) meestal afkomstig van Kalimantan (Borneo) en Sumatra, wordt door sjofel geklede mannen met hoofddoek tegen het houtgruis, vanaf de boot over een loopplank naar de kade gedragen. Telkens als ze de boot afkomen krijgen ze een stokje, wat later afgerekend wordt. Een inkomen van ca. 5 Hfl per dag, voldoende om met een gezin van te leven. De schepen liggen dicht aaneen aan de ca. 1½ km lange kade.

Hierna gaan we naar Cafe Batavia, geheel behangen met foto's van filmsterren. Een oud klassiek interieur en houten vloeren. En heel speciaal een urinoir tegen een spiegelwand. Het water loopt langs de spiegel en spoelt de urine mee. Omdat de drank nogal geprijsd is besluiten we om buiten de deur de lunch te nemen. We lopen het kleine marktje over en gaan naar het station Kota (centrum). Hier ziet het "bruin" van de mensen. Op een 10-tal perrons komen en gaan de treinen. Sommigen treinen zien er redelijk nieuw uit.

Terug naar het plein, waar cafe Batavia aanligt, met ernaast het Portugees kanon Si Jaguar. Aan de achterzijde steekt een grote vuist met de duim tussen de wijs- en middelvinger. Ook hier een obsceen gebaar, maar voor kinderloze vrouwen welke er op gaan zitten gelukbrengend. Aan het plein nog het huis van J.Pzn. Coen, toen die hier woonde en een aardewerk museum. Op het plein, volgens Frenkie zo rustig vanwege de feestdag, kunnen we onder de bomen rusten en met de handelaren een praatje maken. Het trottoir is dusdanig dat je 's avonds hier zo in het riool kunt stappen. Overal ligt het open te stinken.

Op de terugweg bezoeken we een antiekmarkt. De namiddag (vanaf 15:30uur) is vrij te besteden en dat doen we aan het hotel zwembad. Om 17:45uur is het donker hier in de tropen. Vanavond gebruiken we het diner in het hotel, samen met de andere reisgenoten.

Vrijdag 19 mei 00   (dag 4)

Na het ontbijt vertrekken we om 8uur van Jakarta richting Bogor, het vroegere Buitenzorg. We maken een rondleiding van 1½uur door de botanische tuin Kebun Raya. Er was nog gewaarschuwd voor muggen, maar eerst moesten ze gestoken hebben, voordat we onze dure GGD muggengel gebruiken. 
Het is er prachtig met al de verschillende bomen en planten; nootmuskaat, kaneel, cacao, amandel etc. Langs het paleis Buitenzorg, waar veel hertjes lopen en waar prins Bernhard (momenteel erg ziek) nog verbleven heeft. Na het park een tocht langs de kraampjes, waar allerlei fruit wordt verkocht. Naast de etenswaar worden ook dieren, zoals konijnen, vogels en aapjes verkocht. Konijnen sate schijnt een heel normaal gerecht in Indonesie te zijn.

Zowel in als buiten het park, zijn er enorm veel handelaren, welke hun koopwaar blijven aanbieden, tot vervelends toe. Ondanks een nee, vragen ze om een bod te doen. Ze zeggen dan: tamar-tamar of gewoon in het NL "pingelen". Ze kunnen allemaal wat nederlands. Ze zijn eigenlijk nog erger dan muggen. Tegen muggen bestaat muggenolie die nog altijd iets helpt.

Hierna gaan we met de bus richting Bandung en nabij de theeplantages op de Puncak-pas is een safaripark. Het is een der grootste van Indonesie. Met de bus maken we een rondrit langs de vele inlandse Indonesiche dieren. Maar er zijn ook olifanten, zebra's, giraffen, lama's , neushoorns etc.  

Het regent intussen een beetje. De weg wordt vervolgd door de theeplantages over de Puncak-pas en boven op de pas bij een prachtig uitzichtpunt wordt in een restaurant de lunch gebruikt.

Langs de weg is een aaneenschakeling van kraampjes met koopwaar. Volgens de gids Frenkie, is dit gebied  een veel bezochte streek voor dagjesmensen uit Jakarta. Velen hebben hier een buitenhuisje op deze hoogte van ca. 1000m, wat een veel aangenamere temperatuur heeft dan het klamme Jakarta. Onderweg stoppen we om bij een kraampje cocosmelk te drinken. Het lauwe sap smaakt, maar niet naar meer.

Om 18:30uur arriveren we in het donker bij ons 2^e hotel, hotel Topas te Bandung. Met de NL-gids Anthonie heb ik afgesproken om te gaan e-mailen in Bandung. Na een douche gaan we samen per taxi door nachtelijk Bandung naar een klein kantoortje. Hier zijn 7 cabines, waar giegelende stelletjes achter gesloten deuren zitten te internetten. In de benauwde ruimte maak ik contact met thuis. Ik vraag ook even het laatste nieuws op, o.a. de ziekte toestand van Prins Bernhard en natuurlijk het weer. De verbinding is erg langzaam. Anthonie is aan zijn laatste dagen bij Kras-reizen bezig en gaat tot Yogyakarta met ons mee. Daar gaat hij via Bali en Thailand naar huis (Belgie) en gaat daarna naar Turkije werken voor verwaarloosde kinderen. Later vertelt hij nog dat hij al enkele maanden geen loon meer heeft ontvangen van de Heerlense firma Himalaya Sherpa's en de buik hiervan vol heeft en daarom ook niet gidst voor ons.

's Avonds op het terras gedineerd met de groep waar we live-muziek hebben. Er wordt gevraagd om mee te zingen met de Hollandse evergreens, zoals "Tulpen Uit A'dam" , "Cafe Aan De Haven" en "Surabaya".

Zaterdag 20 mei 2000  (dag 5)

Vanmorgen om 6:00uur op, want het programma is vol. Na het ontbijt per bus via de Lembang heuvels naar de Tangkuban Prahu krater. Door prachtige natuur over erg steile wegen. Op 2076m ligt de kraterrand en het laatste en steilste stuk gaat per jeep.  Als de bus op de grote en lege parking komt, zwermen de handelaars als wespen op ons af. Ze begeleiden ons naar de krater en zijn heel slim, door van alles te vragen over NL en bv. voetbal. Ze zijn heel voorkomend en waarschuwen voor gaten in het pad en laaghangend groen. Alles bedoeld om een verkoop te laten arrangeren. Je kunt er niet omheen en een fooi is niet toegestaan. Dus wordt er weer prullaria of een set ansichtkaarten gekocht, waarvan er maar een paar mooi zijn.

Beneden in de krater liggen een aantal pruttelende gele plekken te stinken naar zwavel. De overkant is helaas in nevelen gehuld. 
Dan wordt er te voet terug gegaan naar de parkeerplaats, begeleidt door de jongens met handelswaar. Per persoon zijn er wel 2 handelaren voor kaarten, stenen eieren, kralen, petjes, lepeltjes, fluitjes etc. Aan de uitgang wordt nog even aan agressieve verkoop gedaan.  Frenkie vertelt later in de bus, dat de spoeling door het kleine aantal toeristen erg dun is voor de vele handelaren en ze daarom agressiever zijn dan eerst.

Een van onze medereizigers heeft haar enkel verzwikt en wordt door wel 3 jongens ondersteunt en geholpen. Maar de handel moet toch zijn loop hebben. Ze wil de jongens wat geven maar dat wordt niet geaccepteerd. Ze wordt zo in het nauw gezet dat ze flink begint te huilen en dat heeft succes. Ze heeft een dikke enkel en zal daar nog dagen plezier aan beleven.

Na deze tocht gaan we naar de heetwater bronnen van Ciater. Er zijn 2 baden, een van 39 ^oC en het 2^e is 42 ^oC heet. Hier zijn weinig hinderlijke handelaren, slechts enkele jongens lopen hier rond.  De baden zijn vooral in het begin erg heet. Als je er rustig in gaat, wen je eraan en is het te hebben. Toch wordt je er snel een beetje misselijk zo lijkt het. Hier aan de baden wordt ook de lunch gebruikt en als we net aan het eten zijn, barst een noodweer los. Onweer en harde regen en wind. De vlagen nattigheid waaien tot half in het restaurant. De gasten vluchten allen naar het droge gedeelte. Het water in de baden begint te stomen en enkele "die-hards" blijven er toch in. Als we opstappen regent het nog pijpenstelen en de jongens hebben een nieuwe bron van inkomsten gevonden. Ineens hebben ze grote paraplu's, waaronder wij schuilend enigszins droog naar de bus worden gebracht. Natuurlijk niet voor nop en zij zijn tenslotte "zeiknat".

Dan wordt de route vervolgd richting Bandung voor een bezoek aan de Jeans-street. Een ca. 1½ km lange zeer drukke straat, met aan beide kanten de jeans en T-shirts winkels. Op het trottoir weer de bekende eet- en andere food-handel. Ook een kraam met geweren, staat hier open en bloot tussen, zelfs een McDonalds is hier met hetzelfde menu als in NL. Truus koopt een T-shirt voor 33.000Rp=Hfl 10.

Hierna volgt een lange rit door "groot" Bandung naar de Anklung school.

Bandung is een stad met 3 miljoen inwoners op een hoogte van 700m gelegen en heeft daardoor een veel aangenamere temperatuur dan Jakarta.

De Anklung school is een initiatief om de kinderen een zinnige opleiding te geven en van de straat te houden. We krijgen eerst een Sundanees (west-Javaans) poppenspel. In midden-Java wordt een schimmenspel opgevoerd met platte poppen. Altijd is er een boze figuur die tenslotte altijd verslagen wordt.

Na het poppenspel worden dans en muziek voorstellingen gegeven door de kinderen in het openluchttheater. Er is een groep Duitsers en Filippijnen.  Heel vertederend als je de inzet van de kinderen ziet en met name 2 kleine jongetjes van 4 en 5 jaar slaan heel fanatiek op het bekken en trom.

In de pauze is er een verkoop van alles wat met Anklung te maken heeft. (niet duur!)

Na de pauze komen de kinderen in het publiek zitten met genummerde Anklungs. En na 15 minuten spelen we een liedje mee. Heel leuk is het als alle kinderen iemand uit het publiek halen. De helft is op de vloer en samen maken ze een dans. Een heel bont gekleurd geheel.

Na afloop worden we uitgezwaaid als hadden we net de 100.000 gebracht. De voorstelling werd in het Frans, Duits, Engels en NL gepresenteerd. De grote maestro achter de school is een oude man met witte baard, een soort hari-krishna. Een leuke en mooie belevenis.

Om 18uur in het hotel en om 19:30uur naar de barbecue bij het zwembad met live muziek. Frenkie de reisleider zingt enkele nummers en Greet, onze A'damse reisgenote, zingt ook enkele Hollandse nummers. Na het eerste nummer wordt het valszingen steeds erger en ons vermaak wordt almaar groter.

Zondag 21 mei 2000 (dag 6)

Vandaag een lange bus-dag, zo'n 300km door Indonesië. Na enkele uren rijden verschijnen de sawa's van de prospectus. Onvergetelijk lieflijk gelegen terrassen in alle kleuren groen. Allemachtig wat prachtig!!.    Diverse foto stops worden gemaakt. Hier wordt ook met de racefiets gereden over de erg drukke weg en over heuvelachtig terrein. Kronkelig met sterke korte klimmen, maar prachtige natuur.

In een soort museumdorp (Naga) wordt gestopt. 360 treden naar beneden ligt het dorp in authentieke Sundanese stijl tussen de rijstterrassen. Een lokale gids voert ons langs de hutjes/huisjes en in zijn eigen huis, waar zijn trouwfoto in de slaapkamer hangt, mogen we het interieur bekijken. Nog even moet de jongen zijn vaderrol vervullen. Het hevig krijsend ventje moet een schone broek aan en dat mag alleen zijn vader doen.

Alles wat geknoeid wordt, wordt tussen de kieren in de vloer geveegd. Onder de vloer huizen de kippen en zij leven hier weer van. Het dorp telt 110 huisjes, een moskee en een gemeenschapshuisje. Een grote trom voor gebed en een dikke holle boomstam voor alarm. Tot voor enkele jaren werd hier ook het sein mee gegeven voor het innemen van de pil, in het kader van de geboortebeperking. Tegenwoordig heeft men zelf een klok. Familieplanning = 2 is genoeg.

Op de diverse stops onderweg, sanitair en benenstrekking, verschijnt meteen jeugd, welke heel aardig is, maar toch met de bedoeling geld of snoep  te krijgen. Soms vragen ze "bonbon" of "pen". Schattige lieve kleine kinderen.

Het hotel in Baturaden een eind noordwaarts van Purwokerto is weer mooi en prachtig gelegen. Baturaden is een vakantieplaats, gelegen op 600m tegen de helling van de Mt-Slamet. De kamers hebben geen airco maar de hitte valt erg mee. s'Avonds nog lekker getafeld tot 22:45uur en leuke gesprekken gehad met Frenkie en Kees en Connie uit Schiedam.

------------------------------------------------------

Maandag 22 mei 2000 (dag 7)

Hotel Rosenda in Baturaden ligt fantastisch in een groene oase. De weelderige plantengroei komt zo het hotel binnen. Terrasvormig met snelstromend water is de ligging uniek. Schuin achter het hotel ligt hoog de kale top van de Mt.Slamat. Een rustende vulkaan, 3432m, waarvan de top 2jaar geleden is kaalgebrand veroorzaakt door spelende kinderen. Ontbijt met toast en eieren. Hier geen Indische restjes van daags tevoren. Na het ontbijt dalen we af richting Purwokerto. We maken fotostops bij een eendenhoeder, karbouwspan op de sawa en rijstplantende vrouwen. Interessant om te zien hoe intensief en inspannend de rijstteelt is. Na de rijstoogst wordt een eendenhoeder gevraagd om de veldjes van slakken te ontdoen, hierna wordt de natte kleilaag met de wortels van de vorige oogst flink door elkaar gekneed met de karbouw en in de hoeken door mankracht met de hak. Hierna kunnen de vrouwen de rijst van de kweekveldjes in het water planten. Dan kan met een goed maar erg bewerkelijk waterbeheer na 110 dagen de rijst geoogst worden.

In Purwokerto wordt de "flappentapper" menig miljoentje Rupiahs lichter gemaakt en de reis vervolgd richting Burobudur. Eerst lunch vlakbij de Burobudur. De tamtam heeft gewerkt want op brommers komen de verkopers al naar het restaurant. Ze blijven achter een denkbeeldige streep, maar proberen contact te zoeken met ons lunchende slachtoffers. Het is behoorlijk irritant maar volgens Frenkie hoort het er allemaal bij. Na de prima lunch wordt naar de Burobudur gegaan. De brommers zijn er eerder als wij en alweer moet door een haag van verkopers naar de ingang van het complex gelopen worden. Voor de Burobudur wordt een groepsfoto gemaakt.

De gids legt uit hoe het Boedistische complex in de 8^e eeuw werd gebouwd als ereplaats van Buddha. Het geheel is over een heuvel gebouwd, er is in het 30m hoge gebouw geen binnenin.

Na een grote vulkaanuitbarsting van 's werelds actiefste vulkaan, de Merapi hier vlakbij, is het hele complex onder een aslaag verdwenen. Pas in 1917 is door een zekere van Erp de bovenste laag met stupas blootgelegd. Pas in 1968 is via donaties van veel landen en instanties, waaronder de Staatsloterij het hele bouwwerk steen voor steen  uit de as gehaald en weer opgebouwd. De vele reliëfs zijn hierbij iets beschadigd. In oorsprong is de tempel steen voor steen gestapeld, zonder cement en naderhand zijn de afbeeldingen aangebracht.

5 Niveaus, welke exact op de windrichtingen met trappen zijn verbonden. De 72 stupa's op het hoogste niveau, bevatten buddha beelden. je mag een wens doen, als je een borst (vrouwen) of vinger (mannen) kunt aanraken.

Het is een vermoeiende ommegang door alle niveaus, deze symboliseren de levensfases van de mens. Op de lage niveaus zal een mens nog veel wensen hebben, om op het hoogste niveau geen wensen meer over te hebben en daardoor het Nirwana (dood,hemel) te bereiken. Al je alle niveaus doorloopt, ben je zo afgepeigerd dat je inderdaad geen wensen meer hebt. Boven moet toch nog 7x rondom de bovenste (dichte) stupa worden gegaan om het eeuwige geluk te kunnen krijgen. Vanaf de top is een prachtig uitzicht over de wijde omgeving en op de benevelde bergtoppen ver weg. Het waait wat en zonder zon is het aangenaam uitrusten (of heet dit mediteren ?). Het wereld monument ligt op een 87ha groot terrein. Het hele bouwwerk is van onder tot boven bewerkt met reliëfs van mensen en veel buddha's , olifanten  en leeuwen. Symbolen van het "hogere", wijsheid en kracht. Erg imposant en mooi!

Na dit bezoek moeten we weer een weg terug door de horde horzels, welke allerlei souvenirs aanprijzen. Stenen of bronzen stupa's, buddhas, olifanten, waaiers , petjes, T-shirts, wajangpoppen, fluitjes etc. etc. En steeds voor minder geld of meer stuks voor dezelfde prijs. Tenslotte zwicht ik voor een T-shirt voor 10000Rp=Hfl 3.00. Een stupa voor 20000 rp en nogmaals een T-shirt voor 10000Rp. Een motorfiets uit hout had ik ook gekocht, maar Truus wilde dit niet.

Na een korte bustrip komen we om ca.18:00uur  (dus donker) aan bij het hotel Puri Asri in Magelang. Na gisteren is dit verblijf nog luxer en mooier aangelegd. Weer terrasvormig, de kamers in bungalowstijl, prachtig zwembad. Beneden een rivier waar geraft kan worden. Excellent!

Op de kamer, airco, bad, TV, thermoskan heet water voor de bijgeleverde thee of koffie. Een zakje chips voor de knabbelaar. Een prima verblijf! 's Avonds een diner, tezamen met een reisgroep van de Boer en (z)Wendel, die een 25daagse reis maken.

 ------------------------------------------------------

Dinsdag 23 mei 2000 (dag 8)

Om 6:00uur al op waar na een goed ontbijt opniew de bus wordt genomen. Onze bungalows staan beneden op het terrein en de bus boven, dus weer zwetend instappen! De ca. 100km naar Yogyakarta duren toch langer als even. Om 10:00uur zijn we in het Kraton paleis van de sultan van Yogya die hier ook werkelijk woont. De vader van de huidige sultan is een studiegenoot van Juliana en werd door haar wegens zijn onuitsprekelijke echte naam Henkie genoemd. Deze naam is door de bevolking algemeen overgenomen voor de populaire sultan. Het paleisdomein is 1km in het vierkant en ommuurd. In de schatkamer is te zien hoe goed de verhoudingen waren met de NL. Veel Hollands aardewerk en andere geschenken om de betrekkingen te bevestigen. De sultan heeft als laatste lokale heerser in 1948 onder zware druk van Soekarno gebroken met de Nederlanders.

Na het Kratonpaleis wordt een bezoek gebracht aan een batikbedrijf. De was wordt handmatig met piepkleine pijpjes op de stof aangebracht of voor het snellere werk met stempels. Dan wordt gekleurd en de was weer uit de stof gekookt en weer bewerkt voor de volgende kleur. Batik is altijd door en door en heeft geen voor- of achterkant.  De vrouwen (ook mannen) doen dit priegelwerk tot op zeer hoge leeftijd. In de (airco)winkel kan natuurlijk gekocht worden, van zakdoek tot jurk. En altijd tamar-tamar ofwel pingelen.

We gaan vervolgens naar ons hotel. Het Grand-Hotel (Hotel Natour) van Yogyakarta, gelegen aan de Malioborostaat in het hartje van Yogya. Deze artistieke studentenstad en een autonoom onderdeel van Indonesië, wordt veel door toeristen bezocht. De becaks, (fietstaxi's) en hordes brommers zijn beeldbepalend in de stad.  Op diverse plaatsen zijn bordjes met Internet en vlakbij het hotel zit een cybercafe volgens mijn lijstje. In het machtig luxe, maar achterstallig onderhoud hebbende hotel, verblijven we op de 6^e etage. Buiten is het inmiddels erg onheilspellend gaan uitzien. Een donkere hemel sluit Yogya in en de regen komt er met bakken uit. De bui van ca. een uur laat Yogya even zwemmen en schoonspoelen. Na de bui gaan Kees uit Schiedam en ik naar het cyberstation, om de e-mail te lezen en versturen. Er is kortsluiting geweest en o.a. Hotmail en Hetnet zijn "uit de lucht". Met Knoware kan ik wel contact leggen en laat Kees via mijn webmail een mail verzenden naar zijn zoon. Ik heb geen bericht van mijn dochters. Om 18:30uur gaan we per bus naar een Ramayan ballet avond. Eerst wordt er gedineerd en daarna is er een voorstelling in een openluchttheater. Een prachtige, perfecte en kleurrijke voorstelling. Fascinerende lichaamsbeheersing, souplesse en zeer acrobatisch. De man die de aap speelde, sprong ook als een echte aap. Daarbij perfecte kleding, grime en licht, zodat de voorstelling uniek is. Het verhaal gaat altijd over goed en kwaad, waarbij het goede altijd overwint.

Zoals elders op Midden-Java een poppenspel wordt opgevoerd met (platte) wajang poppen, wordt hier het spel met artiesten (ballet) opgevoerd. Na terugkeer in het hotel om ca. 22:00uur ben ik nogmaals naar het Internetcafe gestapt om evt. post van thuis op te halen. Nog steeds is er geen Hotmail en een stel backpakkers uit NL, had al 3 dagen geen contact met NL kunnen krijgen.

 ------------------------------------------------------

Woensdag 24 mei 2000 (dag 9)

 

Vandaag al heel vroeg op, om 7:00uur staat het vertrek gepland. Ik maak nog gauw even een foto van de Malioborostraat. Met slapende Becaks bestuurders (eigenaars en ook hun overnachtingadres) en wat koloniale NL gevels.

Enkele km's buiten Yogya, de 4^e stad van Java, met "ommeland" 3 miljoen mensen, staat het 2^e Boedistische hoogtepunt van Java, de Prambanan. Dit complex is uit de 9^e eeuw en dus ca. 100jaar jonger als de Borubudur. Hier heeft men wel een soort cement en de tempels hebben een binnenruimte. Het is een complex van 240 tempels, weer volgens een symmetrisch patroon op de windrichtingassen. De grootste is 47m hoog en is gewijd aan Wishna, de 2 andere grote aan Brahma en Shiwa. Alle versieringen en afbeeldingen en ook de bouw van de tempels in het Yoni-Lingus symbool. (vrouwelijk-mannelijk). Slechts 18 van de 240 tempels zijn gerestaureerd, zonder hulp van Unesco.  Van de overige rest vaak niet meer dan de fundering. Toch zijn deze tempels mooier en fraaier van vorm dan de Burobudur, maar de Burobudur is door de omvang imponerender. In de tempels zijn beelden van de goden geplaatst en in de donkere ruimten worden dan hogere krachten merkbaar. Het complex ligt op een vlakte die ligt te smoren in de zon. Daarom brengen we ook een bezoek in de vroege ochtend aan dit snikhete highlight van Java.

Als alle wespen (handelaren) zijn getrotseerd, wat steeds beter lukt, rijden we richting Bromo. De langste bustocht van de hele reis, 400km. uiteindelijk zijn het 14 busuren. Door een eindeloos Javaans landschap. Rijstvelden en bossen met teakbomen (jatti), rubberbomen, suikerriet en heel veel verkeer op deze hoofdweg. Op Java zijn eigenlijk slechts 2 oost-west wegen, hoofdassen. Een loopt langs de noordkust de andere midden over het 1100km lange eiland. Het zijn de levensaders van Java.

Diverse stops, o.a. bij een vogeltjes markt (+zielige aapjes) en 2x een stad. Wat leuke contacten oplevert met de plaatselijke bevolking. In Mojoagung kan ik bij een goudwinkel muntjes kopen. Er gaat zelfs iemand thuis muntjes halen (ik denk uit de kaartpot). We mogen naar het toilet bij een Chinese winkel en kunnen een indruk krijgen van de beperktheid van het leven hier. En vies dat de WC is! Toch zijn de mensen alleraardigst en vriendelijk. Gebroken komen we om 21:30uur aan in het prachtige hotel Raya Bromo in Sukapuro op de flanken van de Bromo vulkaan op ca. 1200m hoogte. Het is er niet drukkend warm, zelfs wat fris.

We krijgen gelegenheid om te slapen tot 3uur, wanneer we de sunrise gaan bewonderen op de top van de krater.

Donderdag 25 mei 2000 (dag 10)

 

Vanmorgen vroeg op. 3:00uur = middenin de nacht!

We rijden in 3 jeeps naar de voet van de vulkaan. Een Franse groep reizigers gaat te voet over de zandvlakte door de duisternis. Enkele hebben een paardje gehuurd van de sherpa's voor 20000Rp=Hfl 6. De lokale bevolking van deze bergstreek is van andere oorsprong dan de Javanen en lijken op de sherpa's uit Nepal. Maar de kleding etc. heeft ook trekken van de indianen uit de Andes.

Onze jeeps rijden door de zandvlakte tot aan de voet van de krater. Er rest ons een voettocht over een zanderig pad (net strand) omhoog, ca. 200m en nog een trap met 249 treden. Boven staat EEN hekje. Dit is geplaatst nadat een (domme) toerist moe boven aankwam en gewoon een paar passen doorliep. Hij viel een eind omlaag in de kratermond. Een hoge rotte eieren rookpluim, steekt hoog boven het gapende zwarte gat uit. Als de wind iets draait, komt de stinkende pluim onze kant op en iedereen begint te hoesten door de prikkelende wolk.

Er zijn weinig mensen, onze groep en een Franse groep toeristen en een Indonesische groep oudere schooljeugd. Als om 5:15uur de eerste kleuren aan de hemel komen verspreid de gloed langzaam en met de minuut stijgt de gouden bol oogverblindend boven de horizon. Adembenemend! Achter ons is nu de gapende kloof veel beter zichtbaar. Eens per jaar worden hier kippen en andere etenswaar naar beneden gegooid en door de sherpa's die zich in het gat wagen opgevangen.

Het is er trouwens kil en de sherpa's doen net of ze vernikkelen van de kou. Een"koukleum" met omslagdoek en wanten, maar hij zit wel op blote voeten. Ze dragen teenslippers, zoals op heel Java met sokken zonder tenen.

Terug met de trap en door de zandvlakte met geulen. Vanaf het dorp met de jeep naar het hotel door een nu verlicht landschap. Alle hellingen zijn opgedeeld in kleine kaveltjes, begroeid met uien, kool en bonen. Prachtig fris decor. Het is ca. 7:00uur als we bij het hotel aankomen en we kunnen aanschuiven aan het ontbijt. Hierna kan er nog gezwommen worden in een zwembad met Hollandse buitentemperatuur. Op deze hoogte ca. 1200m, wordt het overdag ca. 25 ^oC. En 's nachts koelt het af tot het vriespunt. Het water in het prachtige zwembad is dan ook maar net 20 ^oC. Eindelijk eens geen zweetweer en heerlijk aangenaam.

Om 10:30uur vertrekken we per bus over een interessante route. Enkele stops onderweg en de lunch in een

restaurant, wat middenin een grote karpervijver ligt. Als je de handen boven het water houdt, komen ze met

grote open bek allemaal aanzwemmen. Later krijgen we wat visvoer van Frenkie, om ze echt massaal bijeen te krijgen.

Een heel eind volgt de weg een rivier. Een sterk kronkelende modderstroom van enige meters breed. De vrouwen staan de was te doen, dan weer iemand die op zijn hurken zit en even verder staat een man zich open en bloot te wassen. De levensader van de streek! 

In het zwembad van het weer prachtig gelegen hotel, gaat de hele groep lekker badderen. Van een ballon met water wordt een  bal gemaakt en over en weer gegooid. De kamers van het hotel zijn in chaletstijl gegroepeerd en hebben een douche met een grote plantenbak, welke niet overdekt is. Een heel speciaal gevoel om half buiten te douchen.

's Avonds komt een plaatselijke groep en een gamelan orkest een dansvoorstelling geven. Heel enthousiast geven de jongens en meisjes hun voorstelling en we moeten natuurlijk allemaal op de vloer. Een fotosessie sluit de voorstelling af.

------------------------------------------------------

Vrijdag 26 mei 2000 (dag 11)

 

Na wat praten met de chauffeur en bijrijder weten we ook hun namen. De chauffeur heet Bronyi en de bijrijder heet Rionno.

Vanmorgen ontbijt met hagelslag, waarna we de excursie naar de rubber- cacao- en koffieplantage hebben. Oom Paul, zoals Frenkie de lokale gids introduceert, praat zeer goed gearticuleerd NL. Hij is gepensioneerd administrateur (directeur) van de plantage bij Glenmoore. Deze is ca. 6x5km groot (3000ha). De combinatie van cacao, rubber en koffie is uniek. De ca. 2000 werknemers zijn allen ambtenaar en genieten een vrij onderkomen, scholing en medische voorzieningen. Ook hebben ze recht op een stuk grond tussen de jonge aanplant. Hierop verbouwen ze pinda's, soja of taugé. We zien de cacaobomen en de soorten cacao aan de boom. Daarna gaan we naar het rubberbos en krijgen uitleg hoe een boom in 30 jaar letterlijk wordt uitgemolken. Het latex druppelt in een met een aluminium afgedekt potje, in enkele uren ca. 100ml. Elke dag wordt een verse snee in de boom gemaakt met een speciaal mes. Op elke boom is met een mal de hoek aangebracht waaronder de ideale snee moet worden gemaakt.

De koffie wordt geplukt en door de mensen zelf gesorteerd. Ze worden per kg kwaliteit betaald.  Door ze zelf te laten sorteren wordt gestimuleerd de bonen niet te vroeg te plukken.

Hierna gaan we de fabriek bekijken en er wordt getoond hoe de latex wordt verwerkt tot plakken. De grondstof voor de bandenindustrie. De latex wordt vermengd met water en hier wordt mierenzuur aan toegevoegd, waardoor de latex gaat stollen. Deze wordt gesneden en geperst tot vellen. Deze worden gedurende 5 dagen gerookt en dan tot repen gesneden en in pakken van 30kg als eindproduct geperst.

Ook is er een koffiedrogerij voor de plantage. Hier wordt maar een klein deel van de koffie verwerkt, veelal voor eigen gebruik. Het gros verlaat de plantage om in het buitenland met andere soorten vermengd en gebrand te worden tot o.a. onze melange van Douwe Egberts.

We krijgen een kopje eigen koffie aangeboden en een hapje gegiste cassavewortel. Het doet me denken aan een bananenbeignet.

De plantagefabriek is volgens mij sterk verouderd en de oude dieselmotor van Stokvis uit 1927 staat nog middenin de fabriek, maar wel buiten gebruik. De NL toeristen kicken hierop zegt de gids, zo ook op de mahoniehouten brug van voor de oorlog.

Na de excursie gaat de tour weer retour over de erbarmelijk slechte weg en na een groepsfotosessie wordt koers gezet richting oostkust, de ferryboot naar Bali.

 Na de lunch in Kalipuro wordt de boot opgereden voor de oversteek naar Bali. Wij westerlingen hebben weer een streepje voor en mogen boven op de boot bij de kapitein op een bordes staan. Schooljongens vragen 1000Rp en springen hierna van de boot, zo'n 10 meter de diepte in. De toegeworpen muntjes, worden als karpers, graaiend opgevangen. Een klein manneke heeft van wel 6 mensen geld gekregen voordat hij uiteindelijk springt. Hij is gehaaid genoeg om eerst zoveel mogelijk geld te krijgen voor de sprong. Een gedeelte van het geld heeft hij in zijn broekzak geknoopt het laatste geld duwt hij in zijn mond. Het ventje springt pas als de boot al vaart, toch een beetje link!

 

Op Bali is het inmiddels schemerdonker geworden en de 150km met 1 stop duren dan ook erg lang. Tijdens de overtocht zien we de zon achter de 3332m hoge Mt. Raung zakken. Ook deze berg is weer een bijna ideale kegel. Onderweg op Bali passeren we het 2^e ongeluk op deze 1900km lange busreis. Hier ligt een man dood langs de weg. Hij ligt voorover en de mensen eromheen doen niets. De brommer die erbij ligt is total-loss. Een shockerende  ervaring. Wat hebben we geluk, dat we de hele busreis, zonder mankementen en of aanrijdingen de reis hebben gemaakt.

 

In een donker Kuta arriveren we weer in een ander hotel als op de hotellijst stond aangegeven.

We nemen afscheid van Frenkie en de chauffeur en bijrijder. Zij gaan meteen terug en slapen aan de overkant op Java.

Op de kamer, inmiddels 23:00uur, probeer ik vruchteloos telefonisch contact te leggen met onze dochters over het nieuwe hoteladres. Een flinke hoosbuis maakt het sproeien van de tuin vandaag ook weer overbodig.

------------------------------------------------------

Zaterdag 27 mei 2000 (dag 12)

 

Op tijd op. 7:00 uur, om 7:30uur ontbijt en op naar het Internetcafe. Snel heb ik een cyberstation gevonden. Een snelle verbinding en de mails van Puck,  Baukje en Jet opgehaald en geprint. Een lange brief naar allen terug. Ook even het Nl-nieuws: weer windkracht 5 - 6 en slechts 11 - 15 ^oC. Zondag 4 juni zal er een demonstratie zijn in Venray, tegen de ziekenhuisplannen.

Terug in het hotel regent het dat het giet.

Nadat het opdroogt naar het zwembad en om 10:30 uur naar de excursie verkoop in de lobby. Opnieuw een hoosbui. We besluiten om na het zwemmen in Kuta excursies te gaan "winkelen", omdat we het aanbod van Anouk, de hostess van Himalaya Sherpa's, niet denderend vinden. Na een ½uur zwemmen even naar de zee. Meteen als je je neus buiten het hotelterrein stelt, zwermen de "wespen" op je af. Petjes, horloges, pijltjes, massages etc. Het meest gebruikte woord op het strand in Bali wordt "NO". De zee heeft een zeer sterke onderstroom, vandaar dat er een sterke branding staat, welke surf mogelijkheden biedt. Geen echt zwemwater en zeker niet voor kinderen. Inmiddels weer een regenbui, maar om 13:00 uur is het droog en gaan we per hotel-shuttlebus naar het centrum van Kuta. We zitten als "pieren in een potje" in het busje, met z'n dertienen. Kuta is EEN langgerekte bebouwing langs de kust, zo'n 8km lang en ½ tot 1 km breed. Op Bali mag slechts een palmboom hoog (25m) gebouwd worden. Hierdoor zijn de meeste hotels niet hoger dan 3 etages en bestaan vaak uit meerdere gebouwen. Heel Kuta, (het Benidorm van Bali), bestaat en leeft van het toerisme. In het centrum staat een groot warenhuis, Mata Hari, rondom strekken de straten zich uit, met alle toeristische noodzakelijkheden. Souvenirs, excursie-kantoortjes, banken (pin-automaten), eettentjes, kleding, houtsnijkunst, food etc. In Kuta, staan de straten blank, na de nogal hevige regen van afgelopen nacht en morgen. De auto's rijden bijna tot aan de assen door het water. Zeker de kuilen die zo niet opvallen zijn verraderlijk.

Overal in Kuta en op heel Bali, staan tempeltjes en offertafels. Hierop staan de offergaven, die elke morgen en soms vaker per dag, worden neergezet, om de goden bescherming te vragen. Zo staan de kleine offertjes, op het midden van het trottoir voor de winkel, of midden op de trap naar het restaurant van het hotel. Soms loopt zo een lompe westerse toerist met zijn grote "poten" het kleine offertje in de vernieling. Maar de bevolking is erg vriendelijk en aandoenlijk. Het verkeer is ook hier op Bali EEN grote chaotische drukte. Opvallend is de grote verdraagzaamheid, voor invoegend of overstekend ander verkeer. Ook aan voetgangers wordt, als je tenminste een hand opsteekt en niet twijfelt, doorgang verleend. Bovendien zijn hier de honden een reïncarnatieobject, zodat er met alle omzichtigheid met de honden in het verkeer wordt omgegaan. 

Natuurlijk ook hier een McDonald, waar we na alle rijst maaltijden met de jonkies, (Jasper, Danielle, Ivonne, Greet en wij), weer eens een frites maaltje verorberen. Bij alle excursieshops worden prijzen gevraagd van de Jungle-, Snorkel- en Cycle-tour. De prijzen zijn verre van standaard en er kan behoorlijk afgedongen worden. Tenslotte boek ik als enige de cycle-tour voor morgen 28 mei. De anderen willen morgen aan het zwembad zitten. Op maandag 29 mei gaan Jasper, Danielle en ik snorkelen, Greet, Ivonne en Truus gaan de Jungletour doen.

We boeken voor de laatste dag een rondrit naar "onze high-lights" van Bali. Voor 150.000Rp=Hfl45 hebben we de hele dag, vanaf 9:00uur een busje (+airco) ter beschikking en gaan naar Ubud (kunstenaarsdorp), het apenbos en naar de zonsondergang bij Tanah Lot.

's Avonds willen we buiten het hotel gaan eten, maar opnieuw regent het keihard. We eten met 14 Kras-bus medereizigers in het restaurant van het hotel en hebben hier live-muziek met dans van 2 danseresjes. Lekker getafeld met gezellige mensen!
------------------------------------------------------

Zondag 28 mei 2000 (dag 13)

 

Ik moet vroeg uit de veren. Ik wordt om 6:30uur gewekt, zoals afgesproken. Om 7:30uur heb ik ontbeten en zit ik in de lobby te wachten voor mijn cycle-tour. De auto wil maar niet komen en ik begin bange vermoedens te krijgen, dat ik net zoals een keer in Turkije, bij de neus ben genomen. Maar niet hier op Bali, om exact 8:00uur rijdt mijn taxi voor. De kamikaze chauffeur brengt me in 1½uur 80km noordwaarts op Bali, bij LakeBatur. Door allerlei kleine dorpjes met lokale markten en overal zie je de Hindoe gedachte in tempels en huistempeltjes, van groot tot piepklein en alle offergaven om de goden goed te stemmen. Ik zie toch een overeenkomst met onze RK kaarsen voor de heiligen beelden of wegkruisen. De taxi negeert ook nog een politiesignaal en rijdt gewoon keihard door. De honden, die hier algemeen op straat lopen, zitten en liggen, worden keurig vermeden. Deze honden zijn, van het type straat-joekel, zitten onder de vlooien en hebben kale plekken. Ze verplaatsen zich (lopen) alsof het junks zijn. Ze zouden in NL aan flarden gereden worden, maar hier op Bali wordt er met eerbied mee omgegaan, tenslotte kan je overleden oma nu in deze hond zijn gereïncarneerd. Boven bij het Batur meer op ca. 700m wordt ik opgewacht door een vrachtwagen met 3 ATB's. Ik wordt voorgesteld aan de gids en verneem dat ik de enige fietser ben vandaag. De gids heet Wiyang en is 22jaar en een aardige gast. Hij wil me veel uitleggen over Bali en stopt dan ook bij (bijna) iedere boom. Het parcours stelt niets voor qua zwaarte, enkel dalen. We plukken wat mandarijnen en bij een huisje gaan we een slawak (slangevrucht) plantage in. Deze vruchten groeien onder aan een soort palm met zeer lange doornen. Je moet manoeuvreren door de bomen. Ik mag mijn pukkel volladen met de vruchten, die hier anders dan op Java, veel meer smaak hebben. Wiyang geeft veel en uitgebreid uitleg over de vele bomen en planten onderweg. In een dorp passeren we een crematie voorbereiding. Een mooi versierde en kleurrijke optooi, wel 5meter hoog. Alle dorpelingen zijn aanwezig en zitten en lopen (niet droevig) langs de weg in hun kleurrijke kleding, maar allen dragen een zwart hesje. De voltooiing van de crematie kan dagen duren, maar deze zal morgen plaatsvinden.

In een ander dorp zie ik hanentraining. Mannen komen met de haan op een afgesproken plaats bijeen en hitsen hun hanen op. Eigenlijk zijn de hanengevechten verboden, maar deze vinden wel plaats. Dit trainen is een vorm van sociaal contact.

Op een hoog punt, met natuurlijk een tempel, kan de zee gezien worden en de Mt Agung. Mooi uitzicht. De 25km lange fietstocht krijgt een einde in Klungkung bij de basis van het raften. Hier krijg ik nog een lunch in het mooi gelegen onderkomen. Een groep rafters van Taiwanese oorsprong hebben hier ook hun inbegrepen lunch en hebben het duidelijk over mij, de "white-man". Onderweg heb ik weer de vriendelijke bevolking mogen ontmoeten. Wiyang, de mevrouw van de slawakken en de taxichauffeur heb ik zeepjes en shampoo van de hotels onderweg gegeven. Ook de snoepjes worden blij in ontvangst genomen en luid smakkend, net als bij het eten, worden ze genuttigd. Na de kamikaze rit terug naar Kuta, wordt ik om 15:15uur in de straat naar het hotel afgezet. Ik loop nog even naar het e-mail café, maar de stroom is uitgevallen, zo ook bij de andere 4 cyberstations op weg naar het hotel. In het hotel is er noodstroom via een aggregaat. De chauffeur vertelt dat hij met het terugrijden naar het eindpunt van de fietstocht weer langs de politie is gekomen en boete heeft betaald. Hij is een illegale taxi en mag geen toeristen zoals ik vervoeren. Ik had met een echte taxi gebracht moeten worden, maar deze auto en chauffeur hoort bij de cycle- en raftorganisatie.

Truus zit al rozig in de schaduw bij het zwembad. Ze heeft met Ivonne en Greet in de zee gelopen en heeft zich daar in de evenaars-zon laten garen. De after-sun is niet vergeefs in de koffer gestopt!

's Avonds gaan wij jonkies, naar Kuta eten. Het eten is er veel goedkoper dan in het hotel.

Daarna naar de MataHari supermarkt. Bij de kassa is ook weer stroomstoring en het personeel wil met blocnootjes gaan rekenen. Gelukkig is er na een kwartier weer stroom.

In het hotel hebben we met onze Kras-groep nog wat gedronken.

Morgen gaat Truus de jungletocht doen en wordt om 8:00uur afgehaald, ik ga de snorkeltocht doen en wordt om 9:30uur opgehaald.

Maandag 29 mei 2000 (dag 14)

 

Vanmorgen worden wij, Greet & Ivonne, Kees & Connie, Zwanie en Truus, om 8uur met een busje opgehaald bij het hotel. We rijden naar Klungkung bij het raft-centre (van Ger zijn cycle-tour), ca. 1 uur rijden. We halen hier 2 gidsen op, die onze jungletour zullen begeleiden. We rijden hiervoor naar Lake Tamblingan, in het noorden van Bali. Eerst lopen we de diepte in via een lange trap. Dan komen we op een pleintje, waar elke 6 maanden bij de tempel een feest wordt gehouden. Hier begint de jungle. We lopen omhoog en omlaag door de dichte bush-bush. Het is er heel stil, je hoort wat vogeltjes en anders niets. Knoeperds van bomen, die alleen op deze hoogte groeien, een is er omgewaaid en heeft veel andere bomen in zijn val meegesleurd. Hij ligt dwars over ons pad en wij moeten er onderdoor kruipen. Overal hangen lianen, bekend uit de Tarzan films. Prachtige bloemen groeien er, bv. gemberstruiken met prachtige fel-rode bloemen. We lopen door langs het meer en moeten een stuk door het water waden. Het water tot de knieen. Ik vind het maar niks, iedere instantie waarschuwt "niet in stilstaand water lopen of zwemmen". Het is er drassig en glad en je voelt de wortels tussen je tenen. De gidsen zeggen dat het geen kwaad kan, maar de bloedzuigertjes worden van de schoenen gehaald. We lopen ook langs een nederzetting en nemen even een kijkje. Kippen, vogels, koeien en geiten. We lopen ruim 2½uur, het is best zwaar, maar meer dan de moeite waard. Prachtige overweldigende natuur.

Onderweg passeren we een feestelijke ceremoniele stoet met prachtig uitgedoste mensen in kleurrijke kleding. Verder nog aapjes en dromedarissen, die dom ogend onze weg versperren en maar heel moeizaam vrije baan maken. Een lekkere lunch maakt deze dag compleet. Een dag om nooit te vergeten, zo mooi, zo stil, zo prachtig.

 

Ik ben vanmorgen om 9:30uur met Ton, Danielle en Jasper opgehaald voor de snorkeltour. Onderweg naar Turtle Island halen we nog een Fransman op.

Met zijn 5-en gaan we naar Tangyung-Benoa bij Nusa Dua, hier kunnen we een bril, snorkel en vinnen passen. Met een bootje gaan we naar het koraalrif, ca. 500m voor de kust. Het snorkelen is prachtig, veel kleuren en soorten koraal, Zacht en hard poreus, rood, blauw, groen en bruin en prachtige vissen. Mooie gestreept en gelijnde, geel-blauw-groen-rood, van klein tot groot. Als je duikt kun je ze bijna aanraken. Als je echt duikt met fles, kun je heel stil de vissen observeren. Je zult ze dan ook echt kunnen aanraken. Dit is prachtig !

Onze tocht omvat ook een bezoek aan de schildpadden farm. Via een grote omweg door de ondiepe baai, waarin verschillende scheepswrakken liggen te verrotten, moeten we de laatste 200m. door het water waden. Op de farm, krijgen we meteen schildpadden in de handen geduwd voor de foto. Ze verblijven in een zandbak, welke met vloed onder water komt. Ze zijn in alle maten van dezelfde soort. De oudste is 45 jaar, waarop ik mag gaan zitten (ook voor de foto).

Op de farm, welke de kweek weer terug in de zee zet, zijn voor ons toeristen nog enkele andere dieren. Zo wordt mij onverwacht (voor de foto) een 1½m grote python om de nek gekwakt. Het beest, de kop met cellotape dichtgeplakt, voelt raar aan. Niet nat, niet koud, een rare gewaarwording. Verder zijn er varanen, krokodillen, vliegende honden en 2 aapjes.

Na een drankje moeten we langs souvenirs en kunnen we de reis terug nemen. Het water is gestegen en komt nu tot even onder kruishoogte.

Terug naar het hotel in Kuta met het busje, een tochtje van 30min. Prachtig snorkelwater !

Op het strand met Truus 2 horloges + 2 batterijen gekocht voor 60.000Rp = Hfl 18.

------------------------------------------------------

Dinsdag 30 mei 2000 (dag 15)

Vandaag zullen we onze eigen eiland-tour gaan doen.

We hebben eergisteren een afspraak met een taxi-chauffeur gemaakt. Vanaf 9uur per taxi-bus met airco naar Ubud, apenbos in Mengwi en daarna de zonsondergang bij de strand-tempel van Tanah Lot.

Dit alles voor 6 personen voor de prijs van 150.000Rp = 45Hfl.

Als de taxi arriveert, stelt de chauffeur voor ook een bezoek te brengen aan een schilders-  en houtsnijwerk atelier.

Na een rit van 45min naar Mas bij Ubud, gaan we schilderijen bekijken. Een groot, prachtig ingericht atelier, met veel Indonesische taferelen, maar ook moderne kunst. Erg mooie doeken te koop voor dollars, ca. 1/4 van de vraagprijs. Er worden enkele stukken gekocht, welke perfect in PVC-buizen worden verpakt.

Het houtsnijwerk atelier in Mas is ook erg mooi. Grote en ingewikkelde kunststukken, beelden, bogen etc. Ook fraai gedecoreerde meubels van hard-hout. Een vleugel van de bebouwing is met dieren, een andere vleugel met wajangpoppen, prullaria en een 3^e met prachtige panelen en figuren.

Na een bezoek aan het apen-bos, gaan we naar Ubud.

HET kunstenaars stadje van Bali. Eerst gaan we over de markt, een doolhof van paadjes door de

kraampjes en uitstallingen. En overal aanbiedingen en allemaal vragen ze om een bod. Op sommige plekken is het

vies en je moet uitkijken dat je je nek niet breekt, over de uitstallingen en de afvoergootjes. Na wat gegeten te hebben , waarbij we toevallig tegen Greet en Ivonne aanlopen, vervolgen  we onze tocht door artistiek Ubud. Er is veel kunst, in de vorm van schilderstukken en houtsnijwerk. Maar ook mooie batik is er volop te koop. In de normale niet-winkel straatjes zie je hoe het hindoeisme beleefd wordt. Overal worden offers, tempeltjes, altaartjes etc. gezien om de goden goed te behagen. Een sterke beleving van een overtuiging in het bestaan van  bovennatuurlijke machten.

Op het afgesproken punt, is een paleis van de vorst van Ubud. Een oase van rust in deze plaats. Prachtig gedecoreerde optrekjes, tempeltjes en andere verblijven, met daartussen een weelderig groene aankleding.

Na Ubud vervolgen we onze tour via het tempelcomplex Taman Ayun. Hier ook weer de serene rust uit eerbied voor de goden. Mooie grote tempels gebouwd met de bekende rode bakstenen, zwarte stroken en vele versieringen uit steen.

Na deze tempels, gaan we naar de kust om HET tempelcomplex van Bali te bewonderen, Tanah Lot. Op een

rots net op het strand, (met springvloed is het een eiland), werd deze tempel gebouwd. Vanaf het strand zakt de zon pal achter de tempel in zee, hierdoor wordt de zonsondergang bij Tanah Lot een hele bijzondere gebeurtenis. Omdat onze groep vanavond een afscheidsdiner krijgt aangeboden van de Himalaya Sherpa Group (de organisatoren door wie Kras de reis laat begeleiden), kunnen we niet tot zonsondergang blijven. Toch snuiven we de sfeer van de zonsondergang met zijn vele kleuren op. Ook hier, net zoals bij elke toeristische attractie, de verkopers. Hier kopen we een setje ansichtkaarten (min. 30st.) voor 15000Rp = 4.50Hfl en delen ze met Kees en Connie.

Terug in Kuta kunnen we nog even douchen en worden we om 19:00uur verwacht in de lobby om per busje naar een restaurant te worden gebracht. Opnieuw krijgen we een heerlijk Indisch diner geserveerd en kunnen we napraten met de organisatie over deze onvergetelijke reis.

Terug in het hotel nemen we nog een afscheidsborrel of capuccino aan de bar

Woensdag 31 mei 2000 (dag 16)

 Vandaag een normale wake-up, ca. 8:30uur. Na het ontbijt koop ik nog enkele pakjes Indonesische sigaretten  voor onze rokende kinderen en hun partners. Nog een relaxt verposen aan het zwembad en een laatste duik in zee, wordt verwacht dat we de kamer om 12:00uur hebben verlaten. De lange reis naar huis kan beginnen.

Met de bus naar het vliegveld van Denpasar, vlakbij Kuta, voor de binnenlandse vlucht naar Jakarta. In een Boeing 737 van Merpati worden we in ca. 1½ uur naar het "domestic" gedeelte van het vliegveld van Jakarta gevlogen. Dat het eiland Java uit vulkaanbergen bestaat, is goed te zien vanuit het vliegtuig. De toppen steken goed zichtbaar boven het dikke wolkendek uit.

Aangekomen op het domestic deel van de luchthaven moeten we zelf maar zorgen voor vervoer naar het internationale deel van Jakarta Airport. Hier had een gids moeten staan. Gelukkig bestaat de groep uit mensen die meer reiservaring  hebben en afgesproken wordt om als groep vervoer met de taxi te regelen. Toch duurt de organisatie van dit vervoer over ca. 5km zeker een uur. Gelukkig hebben we tijd zat, zodat de lange wachttijd (8uur) voor de aansluiting naar Kuwait meevalt. We kunnen zelfs liggen op de harde banken en voor food is de McDonalds vlakbij. Na de incheck kunnen we via de tax-free naar de  vertrekhal.

De lange reis kan beginnen. Opnieuw hetzelfde vliegtuig met nu goede videoschermpjes en opnieuw "volle bak" vanaf Singapore.  In Kuwait moeten we de overstap zelf regelen, door opnieuw in te checken bij de vluchtbalie. Bij het instappen staat een eindeloze rij te wachten. Je kan niet bevatten dat dit aantal mensen in een vliegtuig kan. Het merendeel bestaat uit Indiërs, geen onbemiddelden, die naar Chicago vliegen. Voor Schiphol  ca. 100 mensen.

 

Na weer een vermoeiende vlucht landen we ineens door een dik wolkendek op Schiphol.

We vertrekken op Jakarta  om 23:50uur. In Singapore is het dan al 1 juni, zodat Ger tussen Jakarta en Singapore Abraham ziet. Omdat we met de tijd meevliegen, duurt 1 juni voor ons 29uur. Bovendien vliegen we over het Midden-Oosten, het gebied waar Abraham heeft rondgedoold. Ja, ja, je hebt tijd om te denken.