Mijn
CAMINO
In 2005 zijn we op vakantie geweest in o.a. St Jean de Pied Port aan de voet van de Pyreneeen. Hier
zagen we voor het eerst vele pelgrims, als mieren over de pas
naar Spanje lopen. Het regende toen en ze droegen allemaal
blauw, geel of oranje plastics en kropen omhoog. In St Jean de
Pied Port waren refugio's waar de pelgrims overnachten, heel
erg basic en over de pas in Roncevalles was eenzelfde onderkomen
bij een klooster met wel 100 bedden. Dit heeft best wel
indruk gemaakt en mijn interesse was gewekt. Toen een neef de
wandeltocht ondernam en meer mensen in mijn omgeving een deel
van de camino gingen lopen was ook mijn voornemen om een keer
naar Santiago de Compostela te gaan. Wel per fiets, maar met
bepakking is het een andere klus dan racefietsen. Gesterkt door
fietsers in mijn omgeving die mooie verhalen over de Camino
vertelden, kreeg mijn plan steeds meer realiteit.
Altijd hoor je, "doe het wanneer je kunt", dus heb ik me, dacht
ik, goed voorbereid. Toen ik in 2011 met flex pensioen ging werd
Santiago dan ook voor 2012 gepland. In het voorjaar, niet te
warm.
Veel mensen gaan met een spirituele of religieuze insteek de
route aan. Ik ben vooral sportief en dan spiritueel de camino
gestart. Tijdens de camino, als je aangewezen bent op jezelf,
veel kunt denken en je eenzaam voelt, gaat het spirituele een
rol spelen. De contacten met mede pelgrims, hoe kort ook,
zijn erg welkom en geven een groot gevoel van saamhorigheid,
lotgenoten.
