Dinsdag
12 nov 2003
In
Nest Hotel hebben we uitgebeid ontbijt. Cake, Berliner bollen,
wentelteefjes, worstjes en alle normale ontbijt gerechten. Het is er druk
met veel bus toeristen.
Na
het ontbijt gaan we internetten en inkopen doen en tanken. We lezen nu ook
via de mail van Ger Leijssen dat Harry Verhoeven eergisteren is overleden.
Nog fijn dat hij bij de trouwmis van zijn dochter is mogen zijn.
Via
de banktransacties zie ik dat er toch 1000N$
ipv 390N$ is afgerekend. Dat wordt dus werk als ik thuis ben voor
mij en de SNSbank.
De
storm is gaan liggen. Het waait nog maar de zon schijnt en het ziet er in
Luderitz best aangenaam uit. In de spookstad Kolmanskop gaan we de
ondergestoven huizen bekijken. Het is zandtrappen in de verlaten stad.
Mooie luxueuze huizen van de Lehrer, Buchhalter und Verwalter. Vooral dit
laatste is een heel mooi huis. Ook het casino en theater, sportschool,
bakkerij, slagerij en ijsfabriek zijn nog intact. In het casino is nu
kantoor en souvenirshop. Ook is er een diamantafdeling, van de Namdeb. Dit
is de maatschappij die nu voor de staat Namibië de diamanten wint en
verwerkt. (Namibia=DEBeer). Vanaf de weg wordt nog een laatste foto van de
spookstad genomen.
Via
de teerweg rijden we 250km naar het oosten tot Seeheim. Net voor de afslag
parkeren we voor de lunch. Het was de 1e parkeerplaats sinds
100km en er zit dus al een stel te eten. Als we stoppen zien we een Fries
vlaggetje en dus NL-ers. Ze zijn 6 weken onderweg en al de 3e
keer in Namibië. De 1e keer zijn ze net na de
onafhankelijkheid geweest in 1990. Ze vinden het jammer dat er nu zoveel
voor de toeristen is geregeld. Maar de ontwikkeling is niet tegen te
houden. Leuk om weer even
landgenoten ontmoet te hebben.
Als
we afslaan bij Seeheim, gaan we even bij het gelijknamige hotel aan voor
water bij te vullen. Hierna rijden we het grondpad naar FishRiverCanyon.
Een heel goed berijdbare zandweg, waar 100km/u gereden kan worden.
Parallel aan de weg loopt een spoorlijn en we komen warempel een trein
volgeladen met cement tegen over het smalspoorbaantje. Het boemeltje kan
bij elke grotere boom stoppen. Er liggen 4 stations aan deze route en er
is geen huis in de verste verte te bekennen.
Na
140km zijn we bij de Canyon. Er zijn 3 onderkomens met in de naam Canyon:
Caňon Lodge, Caňon Village en Caňon Country House. Onze Caňon
Village is zo nieuw dat het niet op de borden staat. Bij Caňon Lodge
worden we terug verwezen naar een gemist bord met Gondwana Caňon Village. De
lodge ligt verscholen en tegen de rotsen geplakt. Een 14tal 2 kamerhuisjes
met strodak liggen met het hoofdgebouw om een grote tuin + een prachtig
zwembad. Het restaurant is uniek, met overal de rotsen terugkomend.
Prachtig. Jammer is de tuin. Deze zal nog flinke begoten moeten worden,
voordat er oog aan komt. Tegen zonsondergang kleuren de rotsen roestbruin
en de huisjes worden EEN met het decor.
Jet en ik gaan nog even zwemmen voordat het diner begint vanaf
8uur.
Ook
het diner is af. Culinair buffet. Erg gevarieerd en lekker !!
Gereden:
447 km
Donderdag
13 nov 2003
Na
een lekker ontbijt gaan we naar Fish River Canyon. Eerst bij de ingang
tanken. Maar ze hebben geen benzine en ze verwijzen ons 15km terug, naar
Caňon Roadhouse. Omdat de benzine op Empty staat, gaan we toch maar
eerst tanken en dan de Cayon. We moeten er niet aan denken in deze uithoek
zonder benzine te komen staan. Gisteren hadden we moeten tanken onderweg
in Goageb, maar zijn dit klein-plekkie per abuis voorbij gereden. We
waren er voorbij, zonder het te merken.
Bij
het MainViewPoint hebben we een formidabele uitkijk in het op een na
diepste gat ter wereld. We worden er stil van. Er staat warempel water op
enige plekken in de rivier in de diepte. Voor Namibia is dit vrij uniek.
We hebben al veel rivieren gezien, maar nooit was er water. De
rivierbedding slingert zich een weg over de bodem van deze scheur in de
aardkorst. 160km lang, de randen tot 27km breed en op de diepste plek 549m
diep. We bezoeken 3 viewpoints, het main-, hikers- en sulphurviewpoint.
Het is verboden om de canyon in te gaan. Het kan er tot ver boven de 40 oC
warm zijn en hulp kan nauwelijks geboden worden als er problemen zijn. De
weg naar het sulphur viewpoint is zeer slecht en we zijn weer blij als we
op het normale grondpad terug zijn.
Hierna
gaan we naar de thermale bronnen van Ai-Ais. (het betekent gewoon:
heiss-heiss). Ca. 60km zuidelijker en niet ver van de Zuid-Afrikaanse
grens. In de zomer is het kuurooord gesloten, omdat het er gewoon te heet
is.
Het
water komt hier met 65 oC uit de bodem en wordt via leidingen naar de
bungalows geleid en naar een openlucht zwembad. In het zwembad is het
water als in een wastobbe. Lekker warm, maar omdat het in de zon ligt is
het oogverblindend.
Op
de vloer rondom het bad zijn de stenen gloeiend heet, ik verbrand bijna
mijn zolen als ik de meters moet lopen, van de kleedhokken naar het water.
Na
een lunch onder de boom bij het bad, gaan weer Caňon Village waarts.
Na de koffie naar het zwembad bij de huisjes. Dit water is heerlijk koel.
's Avonds weer een heerlijk culinair diner buffet. Gisteren was er geen
blank management, maar vandaag treffen we hier een blanke, die duidelijk
manager is. Het blijkt dat deze uit Maaseik afkomstig is.
Gereden:
206 km.
|