Fly & Drive - Kameeldoorn rondreis door Namibia 

28 okt t/m 19 nov 2003

Sossusvlei - Sesriem

 .

meer foto's

reisverslagen & foto's

dag 1-2: Windhoek-Otavi
dag 3-4: Ghaub
dag 5: Etosha 1
dag 6: Etosha 2
dag 7: Etosha 3
dag 8: Damara
dag 9: Swakopmund 1
dag 10-11: Swakopmund 2

terug naar home-NA

klik op de afbeelding voor een vergroting

zonsOPkomst	06:00uur Sesriem
Sossusvlei
Sossusvlei
Sossusvlei
Sossusvlei duin45
Sossusvlei duin45
Sossusvlei duin45
Sossusvlei duin45
Sossusvlei duin45
Sossusvlei duin45
"wazig" licht
	sesriem cayon
sesriem cayon
sesriem cayon
sesriem cayon	Solitaire
Solitaire Guesthouse
braai	kudu met gewei

Zondag 09 nov 2003

We zijn echt al om 4:15uur uit de veren, na een pikdonkere nacht zonder stroom (krag op zijn Afrikaans). Voelen op het nachtkastje naar de lucifers, de kaars aan en hiermee naar het toilet. Het geeft een speciaal gevoel om even wat minder luxe te hebben. Ook geen airco wat met deze hitte wat minder is.

In het donker achter het Hollands stel aan naar Solitaire / Sesriem. We zijn precies om 6uur aan de poort van Sossusvlei NP. Na enige minuten mogen we binnen. Vanaf hier is een teerweg naar de vlei op 50km. De teerweg is echter op veel plekken kapot en heeft heel diepe gaten met scherpe randen. Nog bijna erger dan de wasbord wegen van gisteren.

Het wordt al licht en de zon schijnt op de rode duinen. Een machtig gezicht. Een grote vlakte met aan beide zijden hoge rode zandduinen. In onze Pack-bijbel, een soort Duitse Lonely Planet, wordt gesproken dat de hele vlakte in 1997 heeft vol gestaan. Een onvoorstelbare hoeveelheid water en zeker in dit droge Namibië.  Bij duin 45, het hoogste en het enige wat beklommen mag worden, wordt halt gehouden. Al veel mensen lopen op de kam naar boven en al enkele poppetjes zijn op het hoogste punt. Ca. 150m hoog. Truus en ik gaan ook omhoog. Het zand is zo rul, dat het op de springprocessie van Echternach lijkt. Je zakt steeds terug en het is erg vermoeiend. Truus houdt het dan ook voor de 1^e bocht voor gezien. Ik loop door en na de 1^e bocht is het iets vlakker en minder rul. Maar na de 2^e bocht wordt het weer hetzelfde, maar de aanhouder wint en ik wil me natuurlijk ook niet laten kennen. Na enige rust momenten ook om te genieten van de omgeving ben ik op het hoogste punt. Ik laat een foto van mij maken en ga na enige tijd terug. Doe mijn schoenen uit en laat me lekker diep in de rulle roestrode zand zakken. Halverwege ga ik van de kam af en zak tot de knieën in het losse zand, dalwaarts.

Beneden nuttigen we ons ontbijt van het guesthouse. Het is een prachtig mooie omgeving, de roestrode duinen en op dit tijdstip nog schaduwen. De zon staat nog laag, waardoor de hitte nog even op zich laat wachten.

Hierna rijden we richting Sossusvlei. Jet leest in het boekje, dat je je moet laten brengen naar de vlei, waar op dit moment geen water staat, voor de prijs van 65 N$. Met z’n 4-en vinden we dat iets te veel en besluiten terug te gaan naar Sesriem en daar de cayon te gaan bekijken. Van Sesriem is het 4,5 km naar de canyon en bij de parkeerplaats nemen we een kijkje in de gapende opening. Via een pad kunnen we in de canyon lopen. Het is er warm, maar nog best te doen. De zon schijnt er nog niet in. De grove kiezelsteen wordt bewoond door vele duivenparen en zit op vele plaatsen onder de schijt. Soms is een plek zo populair dat er op de grond een hele berg stront ligt. Aan het eind staan nog enkele poelen water, genoeg voor de duiven. Ook ligt er op vele plekken klei. Deze brokken gedroogde klei wordt bij regenval gevormd uit het aangevoerde slib.

We lopen een flink stuk door de canyon. Deze wordt breder en dus warmer en dus meer vliegen en dus gaan we terug.

Terug in Solitaire, gaan we bij vriend Moos (uit het boek) even op het terras zitten. Zijn appelgebak en een drankje smaken ons goed. 

Om 12:30uur zijn we terug in een verlaten Guest House. De deuren zijn los en we kunnen naar onze kamers. Karl-Heinz en gezin zijn naar de kerkdienst in het nietige kerkje van Solitaire. Na een douche gaan we naar bed om de slaap in te halen. Het is ook erg warm. De thermometer bij Moos, op het terras uit de zon en in de wind wees 35 oC aan.

Om 15uur gaat de generator aan en is er weer stroom (krag), daarom kan ik weer een deel van dit verhaal tikken op de laptop.

Chris heeft met Karl-Heinz nog naar wat gereedschap gekeken in de propvolle schuur. KH heeft niet veel tijd om op te ruimen, maar het seizoen gaat langzaam terug. Vanaf morgen zijn er enkele dagen geen gasten, zodat hij dan weer andere karweitjes kan doen.

‘s Avonds braai gehad. De schoonzoon en dochter met kleinkind zijn op bezoek. De schoonzoon zorgt voor de braai. Lamsbout, varkenslap, worst. Weer lekker gegeten. Nog een behoorlijke discussie gehad over de goede oude tijd en de onzekere toekomst met de zwarte regering. Op papier mooie projecten, maar in de praktijk komt er niet zoveel van terecht. Ook de toekomst in Zuid-Afrika als Mandela eens zal overlijden, is zeer ongewis. Namibia is voor bijna alle zaken afhankelijk van Zuid-Afrika.

Gereden:  315 km

 Maandag 10 nov 2003
Om 3 uur vannacht werd ik wakker van de harde wind. Toch ander weer?
Tegen 8 uur ontbijt met yoghurt, muesli, eieren en bacon. Na het ontbijt gaan we de tip van Karl-Heinz opvolgen. We rijden via Spreetshoogtepas op 1780m en Remhoogtepas die iets lager is. De weg erheen is verboden voor vrachtverkeer en aanhangers. Het is een prima gravelweg, maar de pas zelf is erg wasbord en op de steilste stukken is de weg geplaveid met steentjes. Er zitten stukken bij van 20% zoals KH al gezegd had, maar boven worden we beloond met een machtig mooi uitzicht over de omgeving. "Baaie mooi!". De weg naar de volgende pas loopt door een landschap met boerderijen en veel geiten. Ook enkele rundvee bedrijven. Onderweg ligt een telefoonpaal op de grond. Er zit een ontzettend grote Republikeinwevers nest in de paal en de paal ernaast zit ook een groot nest. We trekken deze wat uit elkaar om de kunstig gemaakte nesten te bekijken. Een nest kan wel honderden vogelparen herbergen, vandaar Ziedler.

De Remhoogtepas is minder spectaculair maar evengoed is het landschap uniek en mooi. We komen na 120km weer bijna bij ons vertrekpunt Solitaire. We ruilen van chauffeur en rijden via Bullsport naar de ZebraRiver lodge. De omgeving is bergachtig en bestaat uit tafelbergen. Gelaagde (gestreepte) bergen met vlakke bovenkanten. Mooi uitzicht. Het laatste stukje naar de lodge is net als de beschrijving zegt, slecht. Maar de lodge ligt uniek tegen een streep berg aan gebouwd. Mooie kamers en mooie veranda. Ook binnen is het mooi ingericht. De gastvrouw Marianne is een geboortige Dordrechtse, maar al 10 jaar in Zuid-Afrika en Namibia. Het is 13uur als we aankomen en we hebben hier volpension. We krijgen de lunch geserveerd door 2 jonge en mooie blanke meisjes. Na de lunch gaan we douchen en even zwemmen in het kleine bad voor de kamers. Het waait lekker, dus de hitte (35 oC binnenkant veranda) is draaglijk. Rob, de eigenaar doet aan astronomie en de telescoop staat onder een  foedraal op de veranda. Jammer dat hij vandaag naar Windhoek is en pas laat terug zal zijn.

Als de zon aan het zakken gaat, ga ik een eind wandelen. Ik spreek met Truus en Jet af om mij boven bij de lodge op te komen wachten en samen de zonsondergang te zien. Maar ik loop me eigenlijk in een rivierbedding vast in de struiken en besluit terug te keren. Samen gaan we nu naar boven en zijn net te laat voor de zonsondergang. Bij het hotel zitten veel vogels, ze worden bij een losstaand huisje gevoerd. Onder de veranda hangt een groot republikeinwever nest. De vogels gaan in en uit. Ook heb ik een zwerm, van een 10tal agapornissen gezien. De vogels die os Va en ikzelf ook in een volière hebben gehad. Toen ik ze Chris wilde laten zien, waren ze weg.

‘s Avonds op de veranda gegeten, toast met champignons, springbokpotjie, spinazie, pompoen en aardappelpuree. Als toetje een appelgebak, vers uit de oven met slagroom en koffie.

Gereden: 236 km